Na pensioen vol voor marmer gegaan

Ada de Groot komt uit een kunstzinnig gezin. Haar vader was dichter en journalist en werd bekend om zijn verzetspoëzie. Haar grootvader tekende, haar broers en zussen werkten allemaal in de journalistiek. “Ik was het buitenbeentje. De handige Mien die stopcontacten kon vervangen, knopen aannaaide. Ik vond lezen op school lastig, nu zou ik dyslectisch genoemd worden. Ik kon al wel jong breien.”

door Adriënne Nijssen

Zeist - Dat Ada kunstenaar wilde worden zat er altijd al in. “Ik wilde graag naar de toneelschool. Dat mocht niet, want daar was niets in te verdienen. We moesten een vak leren, kunst ernaast was prima. Ik was van mijn vak creatief therapeute, beeldend. Er zijn verschillende disciplines in. Ik heb op scholen gewerkt en in de psychiatrie. Ik deed er altijd wel iets naast in de creatieve sector, soms ook vrijwilligerswerk. Werken in de psychiatrie vond ik het leukst. Dat deed ik ook het langst. Daar leerde ik mensen om met kunst hun problemen te verwerken. Door te tekenen bijvoorbeeld. Ik werkte ooit mee aan een grote expositie in Nijmegen van patiënten die hun leed of problematiek in beeld hadden gebracht. Dat was een prachtige tentoonstelling.”

Toen haar dochters de deur uit waren, werd het tijd voor Ada. “Ik ben nu dertien jaar met pensioen, maar tien jaar daarvoor nam ik al lessen op de Kunstacademie. Na mijn pensioen ben ik voluit voor marmer gegaan. Ik ga ook al heel lang regelmatig naar Pietrasanta in Italië om daar in de studio van de familie Antognazzi twee tot vier maanden te werken. Een heerlijke plek. Daar heb ik heel klassiek leren beeldhouwen.”

Inmiddels werkt Ada zelfstandig in verschillende steensoorten. “Ik omschrijf mijn vormgeving als abstract met een knipoog naar figuratief en een vleugje humor. Ik werk graag naar kleimodel en soms laat ik de steen voor zichzelf spreken. Taille Direct is een techniek waarbij je meteen gaat hakken en wel ziet wat het wordt, maar model heeft mijn voorkeur. Ik beheers overigens beide technieken.”

Naar aanleiding van de dood van haar man maakte Ada een beeld. “Daar heb ik veel in kunnen leggen, verdriet kunnen verwerken, herinneringen meenemen. Via de kunst heb ik zijn dood verwerkt. Veel mensen willen het beeld kopen, maar het antwoord is altijd nee.”

Ada heeft haar atelier in Den Dolder. “Daar geef ik les. Ook ben ik lid van de OpenAtelier Route, een jaarlijks kunstgebeuren in Zeist. Ik heb aan verschillende tentoonstellingen deelgenomen, in binnen- en buitenland.”

Ada hoopt dat de gemeente Zeist gevoeliger wordt voor wat er allemaal leeft in de kunst. “En wat meer erkenning en waardering van de gemeente. Niet alleen voor mij, maar in het algemeen. Een galerie bijvoorbeeld die door de gemeente geëxploiteerd zou worden, zodat exposeren betaalbaar wordt. Het moeten altijd grote namen zijn en dat is jammer. Want creëren is iedere keer opnieuw een heel mooi proces en fantastisch om door te maken.”